همراه با گزارش تصویری از تجمعات گستردهٔ دو هفتهٔ اخیر در ونکوور در اعتراض به سرکوب و کشتار مردم ایران
مسعود سخایی‌پور، LJI Reporter – ونکوور
ایرانیان ونکوور در سیزدهمین و چهاردهمین هفته‌ها از آغاز اعتراضات در ایران، بار دیگر صدای هم‌وطنانشان در داخل کشور را به گوش مردم کانادا رساندند.
شنبه ۱۰ دسامبر ۲۰۲۲، هم‌زمان با روز جهانی حقوق بشر، تجمع بزرگی در محوطهٔ پشت ساختمان آرت گالری در ضلع غربی خیابان هاو برگزار شد. در این تجمع تعدادی از اعضای فعال و داوطلب سازمان عفو بین‌الملل، شاخهٔ ترای‌سیتیز ازجمله جوی سیلور، معلم بازنشسته، ایمی لوبیک، عضو شورای شهر پورت مودی، و فرهاد صوفی، فعال سیاسی-اجتماعی ساکن ونکوور، شرکت داشتند و سخنانی ایراد کردند. در این تجمع تعدادی از هم‌وطنان با بستن چشمان و انداختن طناب دور گردن خود، اعتراض خود را به اعدام زنده‌یاد محسن شکاری به نمایش گذاشتند و شعارهای اعتراضی به زبان‌های انگلیسی و فارسی سر دادند. این در حالی است که درست دو روز بعد، صبح ۱۲ دسامبر به‌وقت تهران، خبر اعدام زنده‌یاد مجیدرضا رهنورد منتشر شد…
در این تجمع شروین شهریاری، عضو شورای شهر نورث ونکوور، سخنانی ایراد کرد و همچنین مریم زارعی، مادر زنده‌یاد معصومه قوی و زنده‌یاد مهدیه قوی از جانباختگان پرواز ۷۵۲، پس از ایراد سخنان کوتاهی به شرح زیر، بیانیهٔ انجمن خانواده‌های پرواز را خواند:
«من، مادرِ تا ابد داغدارِ خواهران قوی، معصومه قوی، مهدیه قوی، مسافران بی‌گناه هواپیمای اوکراینی هستم که حدود سه سال پیش، عامدانه توسط جمهوری اسلامی در آسمان ایران هدف موشک‌های سپاه پاسداران قرار گرفت و همهٔ ۱۷۶ سرنشین آن به قتل رسیدند. ضمن تشکر از شما، بیانیهٔ انجمن خانواده‌های پرواز پی‌اس۷۵۲ را می‌خوانم.
سه ماه از آغاز مبارزات شجاعانهٔ مردم ایران علیه جمهوری اسلامی می‌گذرد. زنان همواره در خط اول اعتراضات بوده‌اند. دانشجویان هر روز دست به اعتراض زده‌اند. در داخل و خارج از کشور صدها راهپیمایی و تظاهرات برگزار شده است. انقلاب، نام شایسته‌ای است که از همان روزهای بعد از به‌قتل‌رساندن مهسا امینی بر جنبش امروز مردم ایران گذاشته شد.
جمهوری اسلامی اما طبق رویهٔ چهار دههٔ گذشته دست به کشتار، سرکوب و بازداشت‌های گسترده زد. امروز هزاران نفر در بازداشت هستند و تعداد زیادی از جوانان تنها به‌علت اعتراضات مسالمت‌آمیز به مرگ محکوم شده‌اند. طنابِ قتل و کشتار جمهوری اسلامی همان‌طور که نوید گفته بود به دنبال یک گردن می‌گشت و آن را نصیب محسن شکاری کردند. محسن شکاری، جوان ۲۳ ساله‌ای که بی‌گناه بر خاک افتاد چرا که تنها برای زندگی بهتر جنگیده بود.
هدف جمهوری اسلامی ارعاب و ترساندن است. هدف جمهوری اسلامی کشتن امید در دل‌های ماست. هدف جانیان جمهوری اسلامی فرار از عدالت و پنهان‌کردن آزادی در تاریکخانه‌های فراموشی است. اما ما به وظیفهٔ خود عمل می‌کنیم. ما همچنان صدای مردم ایران را در دنیا منعکس می‌کنیم و بر خواسته‌هایمان از دنیای آزاد اصرار می‌ورزیم:
۱. سفرای جمهوری اسلامی و نمایندگان آن‌ها در نهادهای بین‌المللی را اخراج کنید.
۲. اموال نوکیسه‌های وابسته به جمهوری اسلامی را ضبط کنید و آن‌ها را از این کشور اخراج کنید.
۳. از شورای حقوق بشر سازمان ملل بخواهید تا عملکرد بوروکراتیک خود را به کناری بگذارد و هرچه سریع‌تر تحقیقات جامع خود را آغاز کند.
۴. اسامی قاضیانی را که حکم به کشتار جوانان ایران می‌دهند، در لیست تحریم‌های هدف‌دار بگذارید.
راه انقلاب ممکن است جانکاه و فرساینده باشد. راه انقلاب ممکن است همین فردا به دروازه‌های آزادی و عدالت نرسد. اما رسیدن حتمی است، اما شعلهٔ امید در قلب تک‌تک ما زنده است. اما چراغی که در وطن افروخته شد در خانه‌های تک‌تک ما می‌سوزد و روشنایی می‌بخشد. انقلاب امروز ایران به ثمر خواهد رسید. فردای انقلاب سوگوارِ جان‌های عزیزی خواهیم بود که در نبرد نابرابر با اهریمن از دست داده‌ایم. فردای انقلاب روز حسابرسی و مجازات عاملین این جنایت‌هاست. ما دشمنان مردم، دشمنان انسان را نه فراموش می‌کنیم و نه می‌بخشیم.»
در ادامهٔ این برنامه شرکت‌کنندگان در این تجمع در خیابانهای اطراف راهپیمایی کردند، و پس از آن با بازگشت به محل تجمع تنی چند در زمان میکروفون آزاد سخنانی ایراد کردند.
در پایان هفتهٔ گذشته، طبق برنامهٔ از‌پیش‌اعلام‌شده برای تحصنی سه‌روز در شهرهای تورنتو، مونترآل و ونکوور، تعداد قابل‌توجهی از هم‌وطنانمان خصوصاً جوانان، از تاریخ پنجشنبه ۱۵ دسامبر تا شنبه ۱۷ دسامبر و درست پیش از برگزاری تجمع شنبه‌ها، مقابل ساختمان آرت گالری ونکوور و در حاشیهٔ خیابان وست جورجیا دست به تحصن زدند. در این تحصن سه‌روزه و سرمای غیرمعمول یکی دو هفتهٔ گذشته در ونکوور، تحصن‌کنندگان با نمایش صحنهٔ اعدام و نیز دردستگرفتن پلاکاردهایی حاوی شعارهایی در محکومیت اعدام‌های اخیر توسط جمهوری اسلامی، اعتراض خود به این اعدام‌ها و نیز حمایت از مردم داخل ایران را نشان دادند.
شایان ذکر است روز شنبه ۱۰ دسامبر، پیش از آغاز تجمع تعدادی از هم‌وطنانی که در حرفه‌های پزشکی و پرستاری مشغول به‌کارند، با روپوش‌های سفید خود در مقابل ساختمان آرت گالری تجمع کردند و با در دست‌گرفتن پلاکاردهایی و نیز شعارهایی مانند «من دکتر قره‌حسنلو هستم» اعتراض خود را به صدور حکم اعدام برای دکتر حمید قره‌حسنلو نشان دادند. این افراد همچنین به‌همراه گروهی از کارکنان کادر بهداشت و درمان آمریکای شمالی بیانیه‌ای به این شرح انتشار دادند:
«ما گروهی از پرستاران، پزشکان، دندان‌پزشکان و داروسازان ایرانی‌تبار ساکن آمریکای شمالی با زنان و مردان شجاع و آزادی‌خواه ایران همدردی کرده و با همکارانمان در ایران اعلام همبستگی می‌نماییم. طبق کنوانسیون ژنو، تحت هیچ شرایطی هیچ‌کس نباید برای ارائهٔ خدمات پزشکی مجازات شود، و کسانی که خدمات پزشکی ارائه می‌دهند، نباید مجبور به انجام اعمال خلاف اخلاق پزشکی شوند.
همکاران ما در طول هفته‌های گذشته به‌طور سیستماتیک تحت تعقیب ارعاب و تهدید قرار گرفته‌اند. آن‌ها زندانی شده و یا وادار به اقرار و نوشتن گزارش‌های خلاف واقع گردیده‌اند. همکاران ما تحقیر شده و مورد آزارهای روحی و جسمی قرار گرفته‌اند. آن‌ها به‌دلیل مراقبت از بیماران زخمی تحت تعقیب بوده‌اند و از رسیدگی آن‌ها به مصدومان جلوگیری شده است.
ما در این حرکت اهداف مشخصی را دنبال می‌کنیم:
۱- آزادی بی‌قیدوشرط پزشکان، دندان‌پزشکان، داروسازان و پرستاران در بند
۲- عدم تعقیب و دستگیری مجروحین در بیمارستان‌ها و مراکز درمانی
۳- عدم جلوگیری از درمان مصدومین با تهدید پزشکان و کادر درمان
۴- توقف ضرب و شتم کادر درمانی در حال انجام وظیفه
۵- جلوگیری از ورود نیروهای انتظامی و نظامی و لباس‌شخصی به محیط‌های درمانی و ایجاد هرگونه اخلال در روند درمان مجروحان
۶- عدم استفاده از آمبولانس‌ها برای دستگیری معترضان. عدم استفاده از آمبولانس‌ها برای نقل و انتقال نیروهای سرکوب
ما از سازمان‌های مدافع حقوق بشر و مجامع بین‌المللی می‌خواهیم تا با فشار بر دولت جمهوری اسلامی، آنان را به رعایت اصول کنوانسیون ژنو که ایران یکی از امضاکنندگان آن است وادار کنند و در غیر این‌صورت پاسخ‌گو باشند.»
همچنین شنبه ۱۷ دسامبر ۲۰۲۲، پس از پایان تحصن سه‌روزه، تجمع بزرگی مقابل ساختمان آرت گالری شکل گرفت. در این تجمع نیز تعدادی از هم‌وطنان باز با نمایش صحنهٔ اعدام و دردستگرفتن پلاکاردهایی به اعدام‌های اخیر اعتراض و آن را محکوم کردند. در این تجمع نیز مانند هفته‌های گذشته تنی چند از فعالان سیاسی و اجتماعی جامعهٔ ایرانی سخنانی ایراد کردند. علاوه بر آن، بونیتا زاریلو، نمایندهٔ مجلس فدرال کانادا از حوزهٔ پورت مودی – کوکئیتلام، در این تجمع حضور یافت و طی ایراد سخنان کوتاهی همبستگی خود با مردم ایران را ابراز کرد.
پس از آن شرکت‌کنندگان به راهپیمایی در خیابانهای اطراف پرداختند و بعد از بازگشت به مقابل ساختمان آرت گالری و تجمع در آنجا، به سخنان جاگمیت سینگ، رهبر حزب فدرال دموکرات نوین، که با کمی تأخیر به این تجمع رسیده بود، گوش فرادادند. سینگ که با دختر خردسالش در این تجمع حضور یافته بود، در ابتدا اشاره کرد که مخصوصاً دخترش را نیز به‌همراه خود به این تجمع آورده است چرا که این جنبش بر اساس قدرت زنان است.
او در بخشی از سخنان خود گفت: «مایلم بدانید که به‌عنوان رهبر حزب دموکرات نوین، من کنار شما ایستاده‌ام. ما به سخت‌ترین تحریم‌ها علیه آن‌ها که عاملان و مسئولان سرکوب مردم ایران نیاز داریم.» او در ادامه گفت که در صحبت با بسیاری از ایرانی-کانادایی‌ها نگرانی‌های آن‌ها را دربارهٔ وابستگان رژیم که اینجا در کانادا حضور دارند و فعال‌اند، شنیده است؛ افرادی که تلاش می‌کنند مردم را ساکت کنند و آن‌ها را برای به‌دلیل فعالیت‌هایشان و شرکت در تظاهرات تهدید کنند. او گفت این موضوع باید متوقف شود. وی همچنین گفت که نباید تنها به قطعنامه‌ها اکتفا کرد، بلکه به عمل نیاز است؛ چیزی که او قرار است در ملاقاتش با نخست‌وزیر بر آن پافشاری کند. جاگمیت سینگ تأکید کرد که او در کنار مردم ایران که با وجود خطر شکنجه و کشته‌شدن دارند به مبارزه ادامه می‌دهند، ایستاده است. وی در ادامه افزود: «ما همچنین در کنار زندانیان سیاسی ایستاده‌ایم. آن‌ها که صدای خود را بلند می‌کنند نباید مجازات، شکنجه یا اعدام شوند. آن‌ها نباید با مجازات مرگ مواجه شوند تنها برای اینکه خواهان ابتدایی‌ترین حقوق انسانی خود هستند.» وی با سردادن شعار «ژن، ژیان، ئازادی» به سخنان خود خاتمه داد.
در پایان این گزارش توجه شما را به تصاویری از دو تجمع یادشده و نیز تحصن سه‌روزه در آخر هفتهٔ گذشته جلب می‌کنیم.
